در ایام اقامت خمینی در پاریس ، علاوه بر آنچه توسط خبرگزاریها و رادیو تلویزیونها پخش می شد و در حقیقت ظاهر قضایا بود، وقایع و حوادث دیگری نیز در پشت پرده جریان داشت که اگر یکصدم آنرا، همان رادیو تلویزیونها پخش می کردند، بی شک پای خمینی و یاران او که من هم یکی از آنها هستم. هرگز به ایران نمی رسید. برنامه های نوفل لوشاتو یک جنبه آشکار و علنی داشت و یک جنبه مخفی و پنهانی . حالا پس از گذشت چند سال و با تجربیاتی که بدست آورده ام می توانم به صراحت بگویم که همه آن چیزهای آشکار و علنی فقط دروغ و توطئه بود. مثلا بازی خمینی با دکتر شاپور بختیار، آخرین نخست وزیر شاه و همه آن چیزهایی که آنروزها گفته می شد و بعد ها نوشته شد، جز دروغ نیست و حقیقت آن است که اگر در جلسات شبانه نوفل لوشاتو ، توافق بر فهرست اسم کسانی که باید در همان ده روز اول انقلاب اعدام می شدند، حاصل شده بود، هم بختیار به پاریس می آمد و هم احتمالا اگر یزدی و قطب زاده و بنی صدر می گذاشتند، بجای بازرگان نخست وزیر می شد .
خلاصه ماجرا از این قرار است که آمریکاییها وانگلیسی ها یک فهرست مشترک تهیه کرده بودند که 4830 نفر از امرای ارتش ، افسران ارشد ، وزرا، وکلا، بازرگانان . استادان دانشگاه، مهندسان مقاطعه کار، پزشکان شاغل کارهای دولتی ، روحانیون و روزنامه نویسان باید طی همان ده روز اول انقلاب به چوبه دار آویخته می شدند.
خمینی و مشاوران نزدیک او بسیاری از این افراد را نمی شناختند و شاید به همین دلیل هم خمینی زودتر از آنچه که همه فکر می کردند با اصل برنامه موافقت کرد . اما اختلاف میان آمریکایی ها و انگلیسی ها، کار تصمیم گیری را روزهای روز به عقب انداخت . از این فهرست 3000 نفر در فهرست آمریکایی ها قرار داشت و 1830 نفر در لیست انگلیسی ها، هرگز هم هیچیک از ما نفهمیدیم که چرا سرهنگ تامسون آمریکایی و مستر ساندرز انگلیسی بجای آن که میان خودشان مسئله را حل و فصل کنند، آن را به نزد خمینی می آوردند .
بطوری که گفته می شد آمریکایی ها همین لیست را به سفیر شاه ، اردشیر زاهدی داده بودند و در یکی از سفرهایی که وی به تهران می رفته است آنرا با خود برده بود، فهرستی که آمریکایی ها به زاهدی داده بودند، بالای چهار هزار نفر بود، البته بدون در نظر گرفتن لیست انگلیسی ها، این را دوریان مک گری بعدها در ایران و در جریان اعدامها برایم فاش ساخت . در لیست آمریکایی ها، بیشتر نظامیان قرار داشتند و در فهرست انگلیسی ها شخصی ها، 35 نفر روحانی صاحب نام هم در لیست انگلیسی ها بود که در حد اطلاعات من بسیاری از آنها بدون سر و صدا و محاکمه، بطرز فجیعی کشته شدند،
آیت الله علامه بوشهری ، آیت الله سید محمد خلفی نائینی، آیت الله سید محمود سادات اشکوری، آیت الله حاج سید اسدالله نظام العلمای تفرشی و آیت الله رحمت الله امامی دستجردی از جمله این روحانیون بودند که من در جریان قتل فجیع آنها قرار گرفتم . نکته جالبی که در این رابطه باید گفته شود اینست که نام آیت الله سید محمود طالقانی هم در لیست انگلیسی ها بود و تنها موردی که خمینی به آن روی خوش نشان نداد، همین بود و همین جا هم اضافه کنم که بر خلاف همه شایعات موجود، طالقانی به تحریک و دستور آیت الله بهشتی کشته نشد و طراحان و مجریان قتل طالقانی ، دکتر چمران و فخرالدین حجازی بودند که بموقع ماجرای آن را هم خواهم گفت برای آن که از سرنوشت سایر روحانیون این فهرست آگاه شده باشیم،
این نکته را نیز باید برای اولین بار فاش کنم که، درست در شب اعدام ژنرالها که نصیری و ناجی تیرباران شدند ، صادق خلخالی به زندان قصر رفت و 31 نفر از روحانیون را در مسجد زندان قصر به رگبار مسلسل بست که متاسفانه ، چریکهای زیر نظر من در این قتل عام شرکت موثر داشتند، این شب در میان خودشان به شب آخوند کشان نامگذاری شد.
می بینید که این گونه کارها، بنیه و اساسش در نوفل لوشاتو گذاشته شد و نه در تهران که از فرط درهم ریختگی کارها، قدرت تصمیم گیری در چنین موارد خطیری عملا در مرحله صفر بود. یا از نمونه دیگری یاد کنم. طرح رژه همافران از مقابل خمینی ، در نوفل لوشاتو برنامه ریزی شد، در همان جلسات نیمه شب به بعد که ادوارد تامسون و دیگران می توانستند با خمینی خلوت کنند، در این برنامه ریزی بدلیل آن که چریکهای زیر نظر من، مسئولیت اصلی را به عهده داشتند ، از کم و کیف قضایا آگاه هستم حقیقت قضایا اینست که پس از رفتن ژنرال هایزر آمریکایی به ایران ، فکر ایجاد رخنه و نفوذ در ارتش ، مثل خوره به جان جلسات شبانه نوفل لوشاتو افتاد، آمریکایی ها و خمینی می دانستند که ارتش در برابر آنها تسلیم نمی شود و همچنان به سوگند خود وفادار خواهد ماند، سوگند آن هم به کلام الله مجید، یک امر مذهبی بود که آیت الله مذهبی نمی توانست تا مقدماتی فراهم نشده باشد.
تا مقدماتی فراهم نشده باشد. حکم بر بطلان آن بدهد. بنابراین ، بنظر آنها تنها شرط موفقیت ، ایجاد اختلاف، شکاف و بعد نفوذ در ارتش بود. کلنل تامسون آمریکایی بارها و به دفعات می گفت که شما فکر نفوذ در میان امرا و افسران و حتی درجه داران ، یا حتی خریداری کردن آنها را از ذهنتان خارج کنید. او می گفت : البته ما تنی چند نفر ناراضی را در مشت داریم اما این بمعنای نفوذ در ارتش نیست .
تنها زمینه ای که مناسب است همافران نیروی هوایی و نیروی دریایی هستند که در آمریکا دوره دیده اند و برای این کارها تربیت شده اند و هر دو گروه هم زیر نظر دو نفر از معاونان نیروی دریایی و نیروی هوایی آماده اند، اما باید طی یک برنامه نمایشی ترس و خوف را ابتدا از آنها دور کرد. بر این اساس و بر پایه پیشنهادی که آن دو معاون نیروی هوایی و نیروی دریایی از تهران توسط مستشاران آمریکایی به نوفل لوشاتو فرستادند و سرهنگی به نام گست از تھران آنرا آورد، قرار شد در نخستین روزهای ورود خمینی به تهران، همافران از مقابل او رژه بروند بر این اساس چایچی و جمشید نعمائی و یک همافر نیروی دریایی بنام عباس رضازاده با یک هواپیمای نظامی مستشاری به تهران رفتند تا زیر نظر سپهبد آذربرزین معاون نیروی هوایی و دریادار مجیدی معاون نیروی دریایی و با کمک کسی که حاج مانیان از جبهه ملی معرفی می کرد.
هم با همافران که فهرست آنها را تامسون داد. تماس برقرار کنند و هم به هرحال ترتیب آن نمایش ساختگی را یا توسط همافرها و یا اگر نشد بوسیله کسانی که به لباس همافرها در می آمدند، بدهند. به این ترتیب ، چریکهای من با کمک حاج مانیان، سفارش دوخت 400 دست لباس همافری به اندازه های مختلف به خیاطی بنام خلیل عمادی در خیابان ژاله و نزدیک به آب سردار دادند و به همین اندازه هم کلاه ، بتدریج از کلاه فروشی تاج در خیابان پهلوی ، چهارراه سپه خریداری شد و رژه ساختگی بدون حضور یک همافر واقعی و یا شرکت کسانی که دلشان به یکدست لباس و یک جفت کنش و نفری پنج هزار تومان خوش بود، انجام گرفت و کمر آن ارتش غول آسا را شکست .
خاطرات ایام اقامت در پاریس و نوفل لوشاتو را نمی شود بدون اشاره به ماجرای دکتر کریم سنجابی و استعفای سید جلال تهرانی به پایان رسانید، بخصوص که قبلا قول داده بودم درباره هر دو موضوع صحبت کنم. اواسط ایام اقامت خمینی در نوفل لوشاتو بود که یک شب صادق قطب زاده مرا صدا زد و گفت : جعفر! با دو نفر از بچه ها را که مورد اعتماد خودت باشند ، انتخاب کن که فردا صبح به فرودگاه بروید و یک شخصیت سیاسی عالی مقام را که از تهران می آید، استقبال کنید.پرسیدم، شما هم میایید؟ گفت : نه تنها من که بنی صدر ، حبیبی و بئاتریس هم خواهند آمد. من ، دو نفر از بچه ها را انتخاب کردم و صبح زود با 3 اتومبیل به فرودگاه رفتیم. میهمان تازه وارد دکتر کریم سنجابی، رهبر جبهه ملی بود که در سر راه سفر خود به کانادا برای شرکت در یک جلسه ، توقفی هم در پاریس داشت .سنجابی ابتدا بسیار متکبر و متفرن بود و اما همین که پایش به نوفل لوشاتو رسید و فهمید کسی برای او تره هم خورد نخواهد کرد ، به تدریج تغییر رفتار داد و به قول قطب زاده خاکی شد. خمینی ، مخصوصا دو روز او را معطل کرد و هر دو روز به بهانه های مختلف او را نپذیرفت .
کسی که این بی اعتنایی ها را توصیه می کرد ،دکتر ابراهیم یزدی بود و من به گوش خود شنیدم که به سفارش مهندس بازرگان این کارها را انجام می داد. بالاخره ، بعد از دو روز سنجابی ، بنای اعتراض گذاشت و خطاب به حبیبی، بنی صدر و قطب زاده گفت : شما نمی توانید از پاریس کاری انجام دهید و تا جبهه ملی نخواهد ، در تهران کاری صورت نخواهد گرفت . این سه نفر خیلی سعی می کردند به سنجابی احترام بگذارند، اما دکتر یزدی بر خلاف اینها بالاخره حرف آخر را زد و گفت : آقای دکتر سنجابی؛ امام بسیار گرفتارند و نمی توانند ملاقات خصوصی داشته باشند ، اما شاید بتوان ترتیبی داد که شما هم همراه دیگران به حضور ایشان بروید. قیافه سنجابی پس از شنیدن این حرف تماشایی بود .
پیر مرد عملا در حالتی شبیه سکته بود، اما بالاخره پس از چند ثانیه گفت : حالا که این طور است من هم بیش از این صبر نخواهم کرد و به کانادا خواهم رفت . قطب زاده که سعی می کرد سنجابی ناراحت نشود با او به اتاق دیگری رفتند و ماجرا به ظاهر تمام شد ، اما یک ساعت بعد من مامور شدم که آقای دکتر سنجابی را برای شرکت در یک جلسه از نوفل لوشاتو به آپارتمان خیابان فوش ببرم. سوار بر یک اتومبیل پژو باتفاق علی شاکری و دکتر سنجابی به آپارتمان خیابان فوش آمدیم. پاتریسیا، در را باز کرد و خوش آمد گفت و من به محض آن که چشمم به دکتر یزدی و خانم دوریان مک گری افتاد ، فهمیدم که باز بساط توطئه تازه ای پهن شده است دوریان مک گری ابتدا دکتر سنجابی و بعد مرا بوسید و بی آن که به علی شاکری اعتنایی کند، پرونده نسبتا قطوری را به سنجابی داد و گفت ، تا من ترتیب قهوه را بدهم جناب وزیر نگاهی به این پرونده بیندازند !.
همین که پرونده در دست سنجابی قرار گرفت و ورق زدن و مطالعه آنرا آغاز کرد ،رنگ از رویش پرید. گفتم که پرونده نسبتا قطوری بود و سنجابی بسرعت مشغول ورق زدن شد و بعضی وقتها روی یک برگه معطل می ماند و این در حالی بود که پیرمرد در آن هوای سرد پاریسی مشغول عرق ریختن بود. آخر الامر هم مطالعه پرونده به پایان نرسید و سنجابی در حالی که آنرا می بست خطاب به یزدی گفت: مثل این که امام حساب همه کارها را کرده اند ! و حالا بفرمایید با این ترتیب چه باید بشود؟. دکتر یزدی در حالی که می خندید، پرونده را از سنجابی گرفت و گفت : البته که شما به کانادا نخواهید رفت. این دستور حضرت امام است و در عوض فردا به حضور ایشان مشرف می شوید و بعد هم این اعلامیه را که حالا با نظر خودتان کم و زیادش می کنیم، امضا می فرمایید، تا به روزنامه ها و خبرگزاریها بدهیم.
من، هرگز از آنچه در آن پرونده بود اطلاعی پیدا نکردم ، در حالی که قطب زاده خیلی اصرار داشت من به نحوی در جریان آن قرار بگیریم اما همین قدر می دانم که پس از مشاهده این پرونده بود که سنجابی آن اعلامیه معروف مربوط به غیرقانونی بودن سلطنت در ایران را امضا کرد . البته با توجه به وضع مشابهی که برای سید جلال تهرانی پیش آمد، می شود حدس زد که پرونده سنجابی هم چیزی در همان حال و هوا بوده است . و اما قضیه سید جلال تهرانی از این قرار بود که وی به عنوان رئیس شورای سلطنت به پاریس آمد تا با خمینی ملاقات کند . طبق قرار قبلی هیچ شرط و شروطی برای این ملاقات گذاشته نشده بود، اما پس از ورود او به پاریس و بدنبال یک جلسه شبانه که با حضور خمینی، یزدی، دوریان مک گری ، قطب زاده ، بروس لینگن و سرهنگ تامسون صورت گرفت . اوضاع به صورت دیگری در آمد.این بار، مامور بودم که سید جلال تهرانی را به آپارتمان خیابان فوش ببرم. با دریافت این دستور، باز بوی توطئه به دماغم خورد. فکر کردم باز، بازی پرونده است و این بار طعمه رئیس شورای سلطنت است . پاتریسیا در را باز کرد و این بار علاوه بر خانم دوریان مک گری، سید احمد خمینی، سرهنگ تامسون ، شیخ شهاب اشراقی و محمد منتظری نیز حضور داشتند . از یزدی خبری نبود و علی شاکری هم که بینوا یک دله دزدی هزار فرانکی کرده بود، از این جور مسائل کنار گذاشته شده بود و سرش را جای دیگری گرم کرده بودند. پس از سلام علیک و دیده بوسی، شیخ شهاب اشراقی گفت حالا که از قیل و قال نوفل لوشاتو فارغ شده ایم، بد نیست چند دقیقه ای یک فیلم خوب تماشا کنیم . چراغ اتاق خاموش شد و سرهنگ تامسون یک دستگاه کوچک نمایش فیلم را بکار انداخت و لحظاتی بعد روی دیوار سفید اتاق ، فیلم مورد نظر به نمایش درآمد، شروع فیلم با نمایش بساط تریاک کشی همراه بود جناب رئیس شورای عالی سلطنت ، سید جلال تهرانی روی تشکچه لمیده بود و تریاک دود می کرد. صحنه های بعدی از آن هم کثیف تر بود، حدود سه ربع ساعت همه ما شاهد عشق بازی پیرمرد با فاحشه های مو بور و همچنین همجنس بازی او بودیم .صحنه هایی که آدمی به حالت استفراغ می افتاد و قهرمان آن آقای سید جلال تهرانی بود. صحنه محل فیلمبرداری هم بنظر من آشنا آمد. همان دفتر کار قطب زاده در خیابان کلیشی بود و حالا دیگر تردید نداشتنم که از خود من هم چنین فیلم هایی تهیه شده است . صحنه های عشقبازی و همجنس بازی سید جلال تهرانی از مهوع ترین و مشمئز کننده ترین ، مناظری بود که من در عمر دیده بودم.
پیرمرد نحیف و استخوانی ، لخت مادرزاد، شاید هم تحت تاثیر مواد مخدرآنچنان کارهای شنیعی انجام می داد که بیننده براستی از آنچه که می دید دچار تنفر می شد!. فیلم که معلوم بود ، طی یک مدت طولانی تهیه شده ، حدود چهل و پنج دقیقه طول کشید و وقتی دوباره چراغهای اتاق روشن شد ، سید جلال تهرانی حالت یک موش آب کشیده را داشت و شیخ ملا شهاب اشراقی در حالی که غش غش خنده را سر داده بود ، گفت : فیلم جالبی بود، آقای تهرانی و حالا حضرت مستطاب عالی با چنین سابقه ای قصد تشرف به حضور حضرت امام را هم دارید ؟ تهرانی ، سر بزیر داشت و با صدای بلند گریه می کرد. چند دقیقه بعد، دوریان مک گری، روی دسته مبلی که سید جلال در آن فرو رفته بود نشست و در حالی که پیر مرد را می بوسید ، گفت فکرش را نکنید، بی توجهی از خودتان بوده است وگرنه از این نوع کارها در شبانه روز کم انجام نمی شود.شاید استعفای شما از ریاست شورای سلطنت به این وضعیت پایان دهد!. 10 دقیقه بعد ، باز این پاتریسیا بود که بساط منقل و تریاک و وافور را روبراه کرد و سید جلال و شیخ ملا شهاب پس از چسباندن چند بست ، مشغول تنظیم متن استعفانامه شدند!. قطب زاده ، بعدها برایم تعریف کرد که هنگام دیدار سید جلال تهرانی با خمینی ، خمینی به او گفته بود، شنیده ام قبل از نوشتن استعفا به سینما رفته اید! از این فیلمها در تهران نمایش نمی دهند، همینجا باشید برایتان بهتر است!.
و به این ترتیب سید جلال هرگز به تهران بازنگشت . خاطرات من از این ایام دیگر چیز مهمی نیست که قابل گفتن باشد و می خواهم تاکید کنم که اینها همه در واقع مقدمه خاطرات من بود، برای آن که به صحنه اصلی خاطرات که ایران باشد ، برسیم .
